Dat was nog 'ns bergop...

Vandaag was het plan om een rustige etappe te doen hoewel we wisten dat we stevig zouden stijgen. Dus: 50 km is dan genoeg. Dat kwam nog goed uit omdat Rina niet in topvorm was (zei ze).
Als je dan de goede weg volgt dan zal dat allemaal gerust goed komen maar uiteindelijk reden we niet als gepland. Nu ja, "reden" is een groot woord. Op de weg die we volgden hebben we nogal wat stukken moeten lopen. Een kilometer of 6 met een stijging van meer dan 10% (zo schat ik) is niet goed voor het humeur van uw scribent en levert veel loopwerk op.
Uiteindelijk komt het toch goed: het weggetje blijkt in Cebreiro te eindigen, 3 kilometer verder op de weg naar Santiago en een klim van 2,5 kilometer die voor morgen gepland was al achter de rug. Blijkt in deze plaats ook nog een prima slaapgelegenheid aanwezig te zijn en er zijn plekken waar bier geschonken wordt dus is alles toch nog goed gekomen.
De vorm van Rina valt uiteindelijk ook nogal mee: zij fietste vrijwel de hele berg op terwijl Ans en ik de zolen versleten.
Dadelijk dus bieren en eten maar daar hoort u morgen nog van.
Gisteren een nieuwe eetervaring opgedaan. We aten op een leuke plek aan de voet van de kasteelmuur en kozen voor het menu met de lokale specialiteit. Dat bleek als voorgerecht bloedworst gemengd met ei. Klinkt niet maar is lekker. Als hoofdgerecht een stuk van de schouder van het varken en een worst, vergezeld van witte kool en aardappel. Klinkt ook niet en is smaakt helaas zoals het klinkt. Nagerecht: een variatie op tiramisu, een maaltijd derhalve van 10 kg per vierkante centimeter maagwand. De rosé was gelukkig goed.....
De definitieve evaluatie van de Spaanse keuken volgt nog maar dit maaltje zal er zeker in meegenomen worden.
Groeten van de drie.